قسمت 23 | شنبه ای که منتظرش بودیم

توضیحات

قسمت بیست و سوم :

شنبه ای که منتظرش بودیم

در قسمت قبل شنیدیم که منشی بنده سعی میکرد با عذاب وجدان دادن به بچه هاش بیشتر و بیشتر اونها رو کنار خودش داشته باشه و با اینکه من بهش گفتم کمردرد و گردن دردش ناشی از شغلشه ، با اینحال اون این دردها رو به غصه خوردنهاش ربط داد .

گاهی جلب محبت آدمها این شکلی میشه دیگه .

بریم برسیم به بحث امروز :

خونه باغی یه مهمون جدید داره، یک مورد بسیار جالب.

آقای حمید حیدری که سه ماه مونده بود تا شصت سالش تموم بشه .

به شدت اضافه وزن داشت و اومده بود خودشو توی خونه باغی قرنطینه کنه بلکه بتونه به رژیم غذاییش پایبند بمونه و وزن کم کنه .

می گفت انواع و اقسام روشها رو تا به حال امتحان کرده .

انواع رژیمهای غذایی ، طب سوزنی ، هومیوپاتی ، ورزش ، پیاده روی ، ماساژ ، قرصهای لاغری و کلی راههای دیگه .

تمام روشها رو هم در نیمۀ راه رها کرده .

اراده نداشته و از این بابت از دست خودش خیلی عصبانیه .

حالا تصمیم گرفته مدتی توی خونه باغی اقامت کنه تا دیگه یخچال و کمدهای هیجان انگیز خوراکی دم دستش نباشه بلکه بتونه قبل از تولد شصت سالگیش کمی وزن کم کنه .

در بدو ورودش از منشیم وقت گرفت و اومد پیش من .

چربی و کلسترول و قند بالا .

قلبشو دوبار بالن زده بودند و دو تا هم استند گذاشته بودند و بهش گفته بودند دفعه بعدی که رگهاش بگیرن نمیتونه از جراحی قلب باز فرار کنه .

از مشکلات حرکتی هم که نگم براتون .

زانو درد و کمردرد و کندی حرکت .

خلاصه همۀ این مشکلات حسابی خسته اش کرده بود و مستأصل به ما پناه آورده بود .

قرار بر این شد که تغذیۀ حمید آقا به عهدۀ زن عمو و ناهید خانم باشه .

غذای رژیمی براش درست کنند تا دیگه برای آشپزی مجبور به خرید نشه و از وسوسه دوری کنه .

خان عمو هم پیشنهاد داد هر روز بعد از ظهر ، با همراهی مش رجب و گاهی هم آقا کیا برن پارک محل پیاده روی .

خلاصه همه دوست داشتند به حمید آقا کمک کنند تا سلامتیشو به دست بیاره .

میدونید که بعضی ها اعتیاد به غذا خوردن دارند .

یعنی به لحاظ روانی نمیتونن در مقابل غذا مقاومت کنند .

ترک این اعتیاد هم مثل باقی اعتیادها سخته و نیاز به اراده قوی داره .

حمید آقا فعلاً که با اراده و انگیزه است. تا ببینیم بعد چی پیش میاد .

پایان پارت اول

پارت دوم:

هفتۀ اول ، زن عمو و ناهید ، برای حمید آقا غذای جداگانه آماده می کردند .

اما بعد خان عمو پیشنهاد داد حالا که شما دارید این زحمتو می کشید ، چطوره همه امون از همون غذای سالم بخوریم .

حالا ما به خودمون سخت نمی گیریم و بیشتر میخوریم ، حمید آقا به اندازۀ تعیین شده بخوره .

مش رجب اینو که شنید خیلی شاکی شد .

گفت آقا ما چه گناهی کردیم .

ما که پوست و استخونیم .

گفتم همچین پوست و استخون هم نیستی اما خوبی .

گفت خب همون دیگه آقا . ما که خوبیم .

دو روزه عمر میخوایم لذت ببریم .

گفتم زن عمو و خان عمو هر کدوم یه کوچولو اضافه وزن رو دارن .

بذار یه مدتی به هوای حمید آقا اونا هم تلاششونو بکنن تا به وزن ایده آل برسن .

برای سلامتی همه امون خوبه .

گفت آقا منو معاف کنین .

خلاصه … غذاهای بخارپز و کبابی و بدون روغن ، غذاهای نونی ، پروتئینی و برنج آبکش ، به سبک جدید زندگی ما راه پیدا کردند .

البته زن عمو با استفاده از ادویه های جذابی مثل زعفرون و دارچین و فلفل سیاه ، سبزیهای معطر مثل گشنیز و نعنا فلفلی و ترخون ، و چاشنی هایی مثل آبلیمو و آب نارنج تازه ، سرکه بالزامیک و روغن زیتون فرابکر ، نمیذاشت غذاهای رژیمی غیر جذاب و بدمزه باشند .

الحق و والانصاف هنوز هم غذاها خوشمزه بودند و من یکی باهاشون مشکلی نداشتم .

ناهید هم که کلا خیلی با حوصله و با سلیقه است دائم توی اینترنت میگشت و دستور پختهای جدید پیدا میکرد و برای زن عمو میفرستاد تا غذاها تکراری و خسته کننده نشن .

خلاصه به یمن ورود حمید آقا سبک زندگی سالم، شد انتخاب همه امون .

البته به غیر از مش رجب .

مش رجب یه روزهایی برای خودش غذای جداگانه درست میکرد

گاهی هم از غذای رژیمی میخورد منتها برای خودش به غذا کره و نمک و فلفل اضافه میکرد و غذا رو تا جاییکه میتونست ناسالم شده نوش جان میکرد .

حمید آقا یک عادت دیگه هم داشت .

هر روز خودشو وزن میکرد و هربار میدید چیزی کم نکرده ، حسابی پکر میشد .

به همین خاطر من وزن کردن رو براش قدغن کردم و قرار شد فقط هفته ای یکبار اجازه داشته باشه روی ترازو بره .

این وسط مش رجب میرفت و میومد ، با افتخار می گفت :

آقا من سالیان ساله هفتاد کیلوام . نه یک گرم کم میکنم ، نه یک گرم زیاد .

حمید آقا هم که خدائیش خیلی با جنبه بود میخندید و می گفت :

اینکه چیزی نیست ، منم سالیان ساله بالای صد و پنجاه کیلوام . یک گرم هم کم نمی کنم اما تا دلت بخواد کیلو کیلو اضافه میکنم .

همه به این حرفش خندیدند اما ته دلشون میدونستند این طنز تلخی بیش نبود .

کسانیکه با اضافه وزن دست و پنجه نرم می کنند میدونن چی میگم .

خانوادۀ آقا حمید هم خیلی مشوق و حامی بودند .

دائم تماس می گرفتند و گاهی هم بهش سر میزدند .

وقتی هم میومدند حتما حتما می گفتند که تغییرات رو توی فیزیک حمید آقا میتونن ببینند و بهش اطمینان میدادند که تلاشش بیهوده نیست .

داشتن مشوق و حامی در کنار گذاشتن هر اعتیادی خیلی مهمه .

مگه نه ؟

پایان پارت دوم

پارت سوم:

عصر بود و همه توی حیاط جمع شده بودند و چای و گپ و گفت .

زن عمو اما نبود .

عمو گفت وقت چک آپ داشته و الاناست که برسه خونه .

ناهید برای برطرف کردن هوس شیرینی حمید آقا یک نوع کیک رژیمی با آرد جو و شیرۀ انگور درست کرده بود .

دستورشو از توی اینترنت پیدا کرده بود و با استقبال همه مواجه شد .

پس میشه بدون درد و خونریزی و زجر و عذاب هم رژیم گرفت .

من توصیه میکنم همه دسته جمعی رژیم بگیرند .

باور کنید تأثیرش خیلی خیلی بیشتره .

همون موقع بود که دیدم ساناز از راه رسید .

از پیامی که بهش دادم، دیگه هیچ خبری ازش نداشتم .

رفتم به سمتش که مطمئن بشم ازم دلخور نیست .

با همه سلام و علیکی کرد و بعد من رو هدایت کرد کمی دورتر از بقیه که باهام صحبت کنه .

بهم گفت پیام نوشتاری لحن نداره . نتونستم بفهمم نیتتون چیه .

گفتم یک ناهار با هم بخوریم هر دومون جواب سؤالهامونو می گیریم .

گفت شما هم سؤال دارین؟

گفتم پر از سؤالم .

برای قرار ناهار چراغ سبز و نشون داد و رفت .

ساناز اولین دختری نبود که توی زندگیم اومده بود .

اما میتونم بگم تا به حال کسی به اندازۀ اون ذهنمو مشغول نکرده بود .

بعد از رفتن ساناز من رفتم مطب و شروع کردم به ویزیت بیمارانم .

بیمار چهارمی اما ، زن عمو بود .

اولش فکر کردم کارم داره ، اما با دیدن رنگ پریده  و نگاه نگرانش فهمیدم قضیه جدیه .

جواب سونوگرافی و ماموگرافیش رو گذاشت جلوم و هیچی نگفت .

نگاه کردم .

مشکوک به سرطان سینه .

شایع ترین نوع سرطان در خانمها.

اما خداروشکر قابل درمان … اگر زود تشخیص داده بشه .

زن عمو اما خیلی ترسیده بود .

بهم گفت به هیچکس هیچی نگم .

گفت خان عمو طاقت نداره .

ناهید هم تازه یه کم شور و شوق به زندگیش اومده ، نمیخوام حالش گرفته بشه .

مش رجب هم دهنش چفت و بس نداره ، پس بین خودم بمونه و خودش .

ای بابا زن عمو صبر داشته باش، خودت بریدی و دوختی و پوشیدی و …

یه مهلت بده آخه.

هنوز چیزی مشخص نیست که . باید نمونه برداری بشه ببینیم نتیجه چیه؟

بعد از  جواب نمونه برداری تازه مشخص میشه چیزی هست یا نه.

اما زن عمو ازم قول گرفت تا انجام نمونه برداری و گرفتن جواب ، این راز رو تو دلم نگه دارم .

بهش روحیه دادم .

گفتم اصلاً جای نگرانی نیست و این نوع سرطان سالهاست جزو بیماریهای قابل درمانه .

اما شوکه تر از این حرفها بود که حرفهای من روش تأثیر بذاره .

تو مرحلۀ ناباوری و انکار بود .

تمام امیدش این بود که جواب نمونه برداری خلاف تشخیص اولیه باشه .

این وسط من یه چیزی رو فهمیدم .

حتی اگر پزشک باشی ، وقتی پای بیماری نزدیکانت بیاد وسط ، دیگه نمیتونی فقط از دید یک پزشک که به صدمین بیمارش مشاوره میده نگاه کنی .

دیگه اون بیماری میشه نگرانیت . میشه دغدغه ات .

برای زن عمو هم خیلی سخت بود که بخواد این ترس و نگرانی رو به تنهایی تحمل کنه .

با اینحال راضی به نگرانی عزیزانش تا قبل از تشخیص قطعی نشد .

بنابراین ما شدیم دو یار با رازی در قلبمون .

با دوز و کلک و پنهان کاری ، زن عمو رو برای انجام بیوپسی همراهی کردم .

باید کنارش میبودم .

هیچوقت به اندازۀ حالا از اینکه پزشکی رو انتخاب کردم خوشحال نبودم .

احساس میکردم میتونم کمکی بیش از دیگران برای زن عمو باشم .

چون حرف من رو بعنوان یک پزشک قبول داشت و من از این اعتمادش در جهت روحیه دادن بهش استفاده میکردم .

میدونست که دلداری الکی نمیدم و بهش دروغ نمیگم .

بالاخره سختی انتظار کشیدن برای مشخص شدن نتیجۀ آزمایش رو هم تجربه کردم .

از این به بعد بیشتر بیمارانم رو درک میکنم .

بی طاقتیشون رو ، سوالات از روی نگرانیشون رو و گاهی تلفن زدنهای مکررشون رو .

انگار تا سر خودمون نیاد ، نمی فهمیم .

تا بوده همین بوده .

از قدیم گفتن مرگ خوبه ولی برای همسایه .

هیچوقت باور نداریم اون اتفاق بده برای ما و خونواده امون هم ممکنه بیفته .

اگر این باور رو داشته باشیم شاید بهتر همو درک کنیم و یار هم باشیم تا بار هم .

به امید خبرهای خوش .

همراهمون باشید .