قسمت 22 | چه عجب از این طرفا

توضیحات

قسمت بیست و دوم :

چه عجب از این طرفا!

پارت اول:

تو قسمت قبل شنیدیم حاج عباس که خیلی آدم پرجنب و جوشیه،  اومد کارهای الکتریکی خونه رو انجام بده و افتاد و پاش شکست .

اما با همون پای شکسته سیستم امنیتی اقامتگاه باغی رو راه اندازی کرد . و زیر بار استراحت هم نرفت که نرفت .

امیدوارم با این سیستم رعایت نکردن ، پاش خوب خوب بشه وگرنه تا آخر عمر وقتی زیاد سرپا بایسته یا زیاد از پاش کار بکشه یا توی سرما ، درد میکشه .

بریم ببینیم امروز چی داریم براتون :

خانم شریعت ، منشی بنده ، چهار تا بچه داره .

دوتای اول پسر و دوتای دوم دختر .

همه اشون هم ازدواج کردند .

پسر اول دو تا دختر داره ، پسر دوم بچه نداره ، دختر بزرگتر یک پسر داره و دختر آخر بارداره .

روی هم سه تا نوه و یکی هم که توی راهه .

بارها و بارها برای من و بقیه گفته که همیشه از تنهایی توی پیری میترسیده و برای همین هم دوست داشته بچه زیاد داشته باشه .

الان هم امیدواره بچه هاش هر کدوم دو سه تا بچه بیارن که دور و برش پر بشه از نوه و دورتا دور سفره اش همیشه پر باشه .

این وسط پسر دومش که بچه نداره و ظاهراً نمیخواد هم که داشته باشه ، بدجوری رو مخشه .

دائم غصۀ اونو میخوره و سعی میکنه به عناوین مختلف عروس رو تشویق به بچه دار شدن بکنه اما زن و شوهر با هم حسابی هماهنگ و هم نظرند .

قبلاً گفتیم که  همسر خانم شریعت یک سال پیش در اثر بیماری کرونا به رحمت خدا رفته .

یکی از دلایلی که تصمیم گرفت بیاد سر کار هم همینه .

احساس تنهایی و نزدیک شدن به افسردگی .

خدائیش هم از وقتی میاد سر کار خیلی سر حال تر شده و به گفته خودش کمتر وقت فکر و خیال کردن داره .

میدونید که مش رجب هم یکی از اصلی ترین معاشرین خانم شریعت شده و کلی با هم درددل میکنن .

یکی از این روزها وقتی اومدم مطب دیدم خانم شریعت داره پای تلفن با یکی از بچه هاش حرف میزنه .

من گوش واینستادم . صداش کاملاً بلند و واضح بود .

داشت به پسرش می گفت من به عشق این بچه ها آش بار گذاشتم .

از اونطرف اما انگار پسر داشت میگفت که نمیتونن بیان و مادر باید از قبل بهشون اطلاع میداده .

باقی مکالمه هم این شکلی پیش رفت :

مگه آدم برای رفتن خونه مادرش هم باید وقت قبلی بگیره .

صبح یهو دلم هوای بچه هارو کرد گفتم آش بار بذارم . برادر و خواهرهات هم میان .

حالا امشب نرین اونوری ، بیاین اینوری .

نمیشه ؟

خیلی خب مادر . هر جور راحتین . خوشتون باشه .

پدر و مادر تا هستن بچه قدر نمیدونه .

فردا خودتون پشیمون میشین میگین کاش بیشتر مادرمونو داشتیم .

پدرتون رفت ، دارید میبینید دیگه .

هر جا هستید خوش باشید .

خداحافظ مادر .

پیش خودم فکر کردم اگر پسر خانم شریعت واقعاً قول و قراری داشته باشه که هیچ جوری نتونه تغییرش بده ، الان توی چه امپاسی قرار گرفته .

بین برنامه ای که نمیتونه تغییرش بده و مادری که اون رو از روزگار نبودنش میترسونه .

مش رجب که اومد برامون چایی بیاره متوجه حال گرفتۀ خانم شریعت شد و پرسید چی شده .

اونم که منتظر بود یکی ازش همینو بپرسه لب به درددل باز کرد که :

دلم برای نوه هام لک زده .

صبح با کلی ذوق و شوق آش بار گذاشتم ، حالا میگه ما امشب نمیتونیم بیایم باید از قبل خبر میدادی .

یادش بخیر . ما وقتی پدر و مادرمون سوت میزدن حاضر به یراق بودیم .

فردا میان بالای قبر آدم گریه میکنن . چه فایده .

مش رجب هم که عاشق همراهی کردن در هر شرایطیه نشست پیشش .

ای داد بیداد .

خانم شریعت گاهی فکر میکنم همون بهتر که زن و بچه ندارم .

چه فایده داره آدم یه عمر بچه بزرگ کنه ، آخر سر هم تو پیری تنها بمونه و التماس کنه بچه ها بیان دیدنش .

من یه غصه دارم که زن و بچه ندارم .

اگه داشتم مثل شما صد تا غصه داشتم .

دیگه نتونستم سکوت کنم .

گفتم مش رجب نمک رو زخم نپاش .

بنده خدا کار داشته دیگه . کلاً که نباید زیر سؤال بره .

مش رجب گفت آقا شما حالا جوونی نمیفهمی حال ما رو .

خانم شریعت هم گفت : حالا خودش زن و بچه دار میشه ، نوه دار میشه ، اون موقع میفهمه .

بعد از اون فکر کنم چهل دقیقه با هم درددل کردند و بغض کردند و دل منو خون کردند .

پایان پارت اول

پارت دوم:

فردای اونروز ، عصری وقتی به مطب برگشتم ، دیدم خانم شریعت باز پای تلفنه و داره با دخترش حرف میزنه .

گفتگوشون خیلی پر تنش بود و آخرش هم خانم شریعت با دلخوری خداحافظی کرد و گوشی رو گذاشت .

دوباره حضور مش رجب باعث شد من از همه ماجرا باخبر بشم .

خانم شریعت برای مش رجب تعریف کرد که پسرش دیروز دلش نیومده و خودشو برای آش رسونده ، اما تک و تنها اومده .

چون قرار بوده برن خونه مادرخانمش و خانمش و بچه ها رفتن اونور و پسرش اومده اینور که دل مادر نشکنه .

دخترش هم امروز زنگ زده به مادر که چرا باعث اختلاف زن و شوهر میشی ؟

اینا سر تو دعواشون شده .

خوشبختانه ورود مریض بنده باعث شد این بحث به حیاط منتقل بشه و من بتونم کمتر در جریان زندگی خصوصی منشیم قرار بگیرم .

از اونطرف اما زن عمو با دیدن چهرۀ برافروختۀ خانم شریعت براش گل گاوزبون درست کرده بود و همه با هم نشسته بودند به درددل .

یعنی من اونروز دیگه منشی نداشتم .

خودم نگاه میکردم ببینم کسی اومده یا نیومده و بیمارانم رو به داخل دعوت میکردم .

ولی خب دلم نیومد چیزی بگم .

گفتم بذار حرف بزنه و خودشو خالی کنه .

شب ، ناهید و افشین و دوقلوها برای شام اومدند خونه باغی .

دور سفره ، جلسه نقد و بررسی ماجرای خانم شریعت و فرزندان برگزار شد .

مش رجب میگفت طفلی خانم شریعت . خیلی تنهاست . خدا هیچکسو تنها نذاره .

زن عمو می گفت این حرفا چیه . خدا حفظ کنه بچه ها و نوه هاشو .

عمو میگفت مگه قراره بچه ها تا آخر عمر ور دل آدم بمونن ؟ اونا هم زندگی دارن .

ناهید میگفت منکه خودم دوست دارم همش پیش شما باشم .

افشین گفت ولی برای منم سخته هر روز بخوام برم خونۀ مادرم . همیشه وقتی زیادی همو می بینیم دعوامون میشه .

منم که کلاً محلی از اعراب در این مقوله نداشتم و در نتیجه نظری هم نداشتم .

این وسط دوقلوها جالب بودند .

اونا می گفتند دوست دارند زود بزرگ بشن و برای خودشون خونه جدا داشته باشند که هر کاری دلشون خواست بکنن .

هر چقدر دوست داشتند ریخت و پاش کنن .

هر وقت دوست داشتند بخوابند و هر وقت دوست داشتند بیدار بشن .

هر وقت خواستند برن حموم .

هر چقدر خواستند پلی استیشن بازی کنند .

خلاصه کلی برای خودشون نقشه کشیده بودند .

زن عمو و عمو کلی از دست دوقلوها خندیدند و قربون صدقه اشون رفتند .

مش رجب باز سری به افسوس تکون داد که اینم از نسل آینده .

هر سال دریغ از پارسال .

اینوسط نگرانی رو توی چشمهای ناهید دیدم .

مادرها عجیب وابستۀ بچه هاشونن .

………………………(موسیقی)

فردای اونروز خانم شریعت تماس گرفت که نمیتونه بیاد سر کار چون گردن درد و کمردرد شدید داره .

من کمی راهنماییش کردم که چیکار کنه و چی بخوره و گفتم حسابی استراحت کنه .

مش رجب که فهمید خانم شریعت نمیاد هی رفت و اومد و گفت ، از بس حرصش دادند .

از بس عصبی شد .

این دردا همش عصبیه .

یه عمر بچه بزرگ کن اینم نتیجه اش .

آخر سر خان عمو بهش تشر زد که اینقدر قضاوت نکن .

چه میدونی بینشون چی میگذره ؟

تو خودت مگه سالیان سال دور از پدر و مادرت زندگی نکردی ؟

اینو که گفت مش رجب ساکت شد .

من فکر کردم اوضاع بهتر میشه اما بدتر شد .

مش جب عذاب وجدان گرفت .

ای وای … بمیرم برای تنهاییهاشون ، بمیرم برای دلتنگیهاشون … چقدر نادون بودم ، چقدر نفهم بودم … قدر ندونستم … ای داد بیداد …

آقا کیا و ملی خانم که به قول خودشون با فرهنگ غربی خو گرفته بودند ، گفتند :

خیلی بده که ما ایرانی ها اینقدر وابسته ایم .

همه جای دنیا بچه ها بزرگ میشن میرن پی زندگیشون ، پدر و مادر هم زندگیشونو میکنن .

ببین ما الان خودمون دو تا اومدیم اینجا .

خیالمون هم از بچه هامون راحته .

دلمون تنگ میشه اما خودمونو اذیت نمیکنیم .

بعد به مش رجب دلداری دادند :

مطمئن باش پدر و مادر تو هم میدونستند که تو هم زندگی خودتو داری و با دوریت کنار اومده بودند .

فردای اونروز خانم شریعت اومد سر کار .

کمرش بهتر شده بود اما گردنش رو بسته بود .

وقتی دیدمش یکهو متوجه یک نکته ای شدم .

بهش گفتم من فکر میکنم شما بخاطر اینکه زیاد پشت میز نشستید و زمانهای طولانی سرتون توی گوشیتون بوده گردن درد و کمر درد گرفتید .

این از عوارض شغلهای پشت میزیه .

بی تحرکی و نشستن طولانی .

اتفاقاً منشی های بیمارستان هم خیلی هاشون همین مشکلات رو دارند .

بعد بهش توصیه کردم که هر از چندگاهی از پشت میز بلند بشه و یک قدمی بزنه .

کمی بعد دیدم داره تلفنی با یکی از بچه هاش صحبت میکنه .

داشت با مظلومیت تمام میگفت :

عیبی نداره مادر . خوب میشم .

دست خودم که نیست . مادر بودن همینه دیگه .

حرص میخوری و غصه میخوری ، بازم دلت نمیاد یه خار به پای بچه ات بره .

شما نگران نباشید . به زندگیتون برسید .

مطمئنم قطعاً با این جمله آخر، امشب حداقل دو تا از بچه هاش میرن پیشش که خودشونو از عذاب وجدان نجات بدن .

منکه مطمئنم گردن درد و کمردرد خانم شریعت از عوارض منشی گریه .

اما خودش ترجیح میده به این بهانه بچه هاشو کنارش داشته باشه .

این ناز کردن هم از عشق و محبته … اما کاش عشق و محبت با عذاب وجدان قاطی نشه .

امشب با فکر اینکه شاید منهم دوست نداشته باشم توی میانسالیم آدم تنهایی باشم ، یه پیام به ساناز دادم و حالشو پرسیدم .

جوابمو که داد شجاعت اینو پیدا کردم که ازش دعوت کنم یه ناهار با هم بریم بیرون و کمی بیشتر همو بشناسیم .

سین کرد اما جواب نداد .

امان از این دو تیک آبی که بهت میگه طرف پیامتو خونده و انتظار برای دریافت پاسخ از اون زمان شروع میشه .

نیم ساعت بعد جواب داد.

نوشته بود حضوری با هم صحبت می کنیم.