قسمت 21 | زبل خان اینجا، زبل خان اونجا، زبل خان همه جا

توضیحات

قسمت بیست و یک :

زبل خان اینجا زبل خان اونجا زبل خان همه جا

در قسمت قبل شنیدیم که فرشته خانم ، مادر ساناز ، برای استراحت و کاهش فشار ناشی از نگهداری از مادرش ، یک هفته در اقامتگاه باغی موند و کلی هم با زن عمو و ملی خانم به گردش رفتند و نفسی تازه کردند .

از اونطرف هم بالاخره پافشاری افشین برای آشتی با ناهید نتیجه داد و برنامه بعدی زندگیشون شد راه انداختن کافه .

حالا باقی ماجرا :

از وقتی خونه باغی تبدیل به اقامتگاه باغی شده ، خان عمو همش نگران امنیته .

بالاخره یکی از روزها دیدیم خان عمو اومد در حالیکه حاج عباس ، صاحب الکتریکی محل ، همراهش بود .

این حاج عباس تقریباً هم سن و سال خان عمو بود .

خیلی کاربلد بود و به فرزی و سرعت عمل معروف بود .

خلاصه … خان عمو حاج عباس رو آورد و دوتایی با هم به بررسی گوشه و کنار خونه باغی مشغول شدند .

زن عمو که در جریان هیچی نبود خان عمو رو صدا میزنه و میپپرسه قضیه چیه ؟

خان عمو هم میگه میخوام جلوی در و توی حیاط و خلاصه قسمتهای عمومی خونه ، دوربین مداربسته کار بذارم .

زن عمو هم استقبال میکنه و میگه اتفاقا خیلی وقت بود میخواستم بهت بگم حالا که رفت و آمد توی خونه باغی زیاد شده و مسئولیت اینهمه آدم با ماست ، خیلی خوبه اینکارو بکنیم .

با مشاوره حاج عباس ، تمام نقاط مناسب برای نصب دوربین شناسایی میشن و حاج عباس میره که از مغازه اش دوربینها و شاگردشو بیاره که با هم مشغول کار بشن .

زن عمو به خان عمو میگه به نظرم آیفونمون هم تصویری کنیم .

اینطوری درو روی هر کسی باز نمی کنیم .

خان عمو هم سریع قبول میکنه و میگه چرا حواسم به این نکته نبود .

بعد هم فوری زنگ میزنه به حاج عباس که داری میای تجهیزات آیفون تصویری هم برامون بیار .

اونروز اوضاع خونه باغی تحت الشعاع حضور حاج عباس و شاگردش محمد قرار گرفت .

محمد که حدود هیجده نوزده سالش بود ، توی هنرستان برق خونده بود و به قول خودش حالا پیش حاج عباس کارآموزی میکرد .

من بهش گفتم حتما بره کنکور بده و رشته برق بخونه ، اما محمد اصلاً اعتقادی به دانشگاه نداشت و میگفت ترجیح میدم مهارتهای عملیم رو بالا ببرم .

خب اینم یه دیدگاهیه و بستگی به انتخاب هر کسی داره .

حاج عباس و محمد با سرعت و دقت زیاد کار میکردند و لاجرم گاهی مجبور میشدند فیوز بخشهایی از خونه رو قطع کنند .

این بود که ساعتی یکبار ، یه عده ای بخاطر بی برقی به حیاط می اومدند و منتظر میشدند برق وصل بشه .

چیزی که اینوسط خیلی توجه منو به خودش جلب کرده بود ، آمادگی جسمانی حیرت انگیز حاج عباس بود .

یعنی سرعت عمل و فرزی این آدم اصلا با سن و سالش مطابقت نداشت و من با تماشای اون تو دلم آرزو میکردم وقتی به سن او رسیدم ، همچین شرایط بدنی داشته باشم .

باورتون نمیشه که چطوری بشمار سه از دیوار بالا میرفت و دوربینها رو سر جاشون نصب میکرد .

هر لحظه که سرتو برمیگردوندی ، لحظه بعد میدیدی کلاً یه جای دیگه است و مشغول انجام مرحله بعدیه .

بالاخره طاقت نیاوردم و ازش پرسیدم چرا این بخشو به شاگردش نمیسپره که درجا جواب داد :

یعنی میگی از سن و سال من گذشته ؟

فوری گفتم : نه بابا . منظورم این نبود . منظورم این بود که خب شاگرد گرفتین که کارتون راحت تر بشه دیگه .

گفت : نه آقا جان . تا من بیام به اون بگم دوربینو کجا بذار و به کدوم سمت باشه و هی بخوام فرمون بدم ، صد بار خودم انجامش دادم و تمام .

مش رجب هم که دید حاج عباس عجب آتیش پاره ایه و توجه ماها رو به خودش جلب کرده ، برای اینکه کم نیاورده باشه ، شروع کرد به انجام کارهای ژانگولر .

یک دستمال و سطل برداشت و شروع کرد به تمیز کردن تمام نقاط غیر قابل دسترس و روی ارتفاع .

خان عمو که میدونست مش رجب جوگیر شده و اصلاً آمادگیش مثل حاج عباس نیست ، تمام حواسش رفت پی اون که نکنه هر لحظه بیفته پایین و کار دست همه بده .

مش جب هم که کلا یه رگ نرویی داره ، به تذکرات خان عمو گوش نمیداد و با تمام توانش پنجره ها و نرده ها و حفاظها رو میسابید .

باورتون نمیشه اگه بگم اون حتی بالای خر پشته رو هم جارو زد و هی هم از اون بالا داد میزد :

آقا خدائیش چند ساله این بالا رو دست نزدید ؟

خان عمو هم با حرص میگفت : پنجاه سال ! آخه تو به اونجا چیکار داری ؟

مش رجب هم که کم نمیاره گفت : آقا یه باد بزنه تمام خاکهای این بالا پخش میشه تو کل خونه .

من میگم چرا هر چی گردگیری میکنم ، دو دقیقه بعد همون آش و همون کاسه است .

نگو این بالا مرکز پخش خاکه .

از این لحظه به بعد خان عمو تصمیم گرفت به مش رجب بی توجهی کنه و بذاره هر کاری که دلش میخواد بکنه .

جنب و جوشی که اونروز توی خونه باغی به راه افتاد ، باعث شد من یاد ساناز بیفتم .

از شما چه پنهون جاش خیلی خالی بود و از فکرم بیرون نرفته بود .

ماجرای نصب دوربینها رو بهانه کردم و باهاش تماس گرفتم .

ازش خواستم بیاد از مراحل نصب سیستم امنیتی عکاسی کنه تا استوری کنیم .

مقاومتی نکرد و پذیرفت .

مطمئنم بیرون اومدن از خونه و انجام کار مورد علاقه اش حال و هواشو عوض میکنه .

پایان پارت اول

پارت دوم:

کار نصب دوربینها و سیم کشی و اتصال اونها به یکی از کانالهای تلویزیون تا عصر طول کشید .

ساناز هم خیلی زود خودشو رسوند و از تمام مراحل عکس گرفت .

راستش حاج عباس و پر تحرکی و فرز بودنش توجه ساناز رو هم به خودش جلب کرد .

برای همین هم تصمیم گرفتم کمی هم ویدئو ضبط کنه تا مخاطبین ببینند از چه اعجوبه ای کمک گرفتیم .

بالاخره کار نصب دوربینها تموم شد . ساناز هم رفت .

وقتی داشتیم تصویر دوربینها رو توی تلویزیون چک میکردیم ، من به خان عمو گفتم چطوره از حاج عباس بخوایم آنتن مرکزی هم برامون راه بندازه .

اینطوری هر کس از اتاق خودش میتونه تمام کانالها رو بگیره .

خان عمو هم که انگار اونروز رو دور پذیرش بود فوری به حاج عباس سفارش آنتن مرکزی داد .

حاج عباس هم گفت به روی چشم .

اما این حجم کار یه دو سه روزی طول میکشه .

خلاصه با تاریک شدن هوا ، حاج عباس هم دست از کار کشید و خداحافظی کرد ، تا فردا .

مش رجب هم که انگار از این رقابت جانفرسا خلاص شده بود ، رفت توی اتاقش و برای شام هم نیومد .

زن عمو گفت طفلکی له و لورده شده و از من خواست سینی شامو براش ببرم به اتاقش .

همونطور که حدس میزدیم ، مش رجب دراز به دراز افتاده بود و خروپفش به هوا بود .

هر چی هم صداش کردم که پاشو شامتو بخور بیدار نشد که نشد .

منم سینی رو همونجا گذاشتم و اومدم بیرون ، بلکه از گرسنگی بیدار بشه و یه لقمه بخوره .

خدا فردا رو به خیر کنه .

اصلا نمیتونم حدس بزنم فردا مش رجب چجوری میخواد کری خونی با حاج عباسو ادامه بده .

شب ناهید زنگ زد و زن عمو رو در جریان منویی که برای کافه در نظر گرفته قرار داد .

بعدش هم گفت افشین خیلی با انگیزه از صبح رفته بوده دنبال کارهای اداری و خداروشکر یک هدف پیدا کرده .

خان عمو و زن عمو اما زیاد هیجانزدۀ جوی که ناهید ایجاد کرد نشدند .

هر دوشون می گفتند خیره ایشالا . حالا ببینیم چی میشه . تا آخرش رو باید دید .

از اینجور حرفها .

اونشب رفتم خونه خودم .

روی تختم دراز کشیدم .

صدای پیام واتس آپی از گوشیم بلند شد .

دیدم ساناز یکسری از عکسها رو روی واتس آپ برام فرستاده .

چقدر حال خوبی داشتند عکسها .

انگار انرژی حاج عباس از توی عکسها هم بیرون میزد .

بین عکسها یک سلفی هم بود .

من و ساناز توی یک قاب .

کمی طولانی تر به این عکس خیره موندم

………….(موسیقی)

فردا صبح اول وقت حاج عباس و شاگردش زنگو زدن و مشغول به کار شدن .

پروسۀ آیفون تصویری و آنتن مرکزی !

جالبه که بهتون بگم مش رجب از اتاق بیرون هم نیومد .

چون بدنش حسابی کوفته شده بود و از طرفی هم نمیخواست جلوی بقیه کم بیاره .

واسه همین کلاً آفتابی نشد و ناهارش هم توی اتاقش خورد .

حاج عباس ، برای اینکه کار سریعتر پیش بره ،  بعضی از کارها رو سپرد به شاگردش و خودش مجدد بخشهای سخت تر و خطرناکتر رو به عهده گرفت .

یعنی از طرفی کارهای خودشو انجام میداد ، از طرف دیگه مدام میرفت بالای سر شاگردش که ببینه آیا داره کارشو درست انجام میده یا نه .

خان عمو بهش گفت اینطوری که از خودت کار میکشی یه جا کم میاری .

حاج عباس هم گفت من اگه یه جا بشینم کم میارم .

تا جون دارم نمیذارم بدنم از کار افتاده بشه .

خان عمو گفت ولی هر سنی مشخصات خودشو داره .

باید بیشتر مراقب خودت باشی .

بیخود نیست بعد از سی سال آدمها بازنشسته میشن .

شما بازنشسته که نمیشی هیچ ،  هی هایپرتر میشی .

سن یه عدده . منکه سی سالم بیشتر نمیشه که نمیشه .

بازنشستگی هم باشه انشالله برای اون دنیا .

همین موقع بود که ملی خانم از اتاقش اومد بیرون و گفت یکی از پریزهای برق کار نمیکنه .

گفت نه گوشی خودش شارژ داره ، نه آقا کیا .

واسه همین همزمان به دوتا پریز نیاز دارن .

خان عمو گفت الان بهشون یه سه راهی میده  اما جمله اش تموم نشده ، حاج عباس رسیده بود پیش ملی خانم که ببینه اشکال کار از کجاست .

تا عصر حاج عباس و شاگردش یه کله کار کردند و نوبت رسید به پروژۀ آنتن مرکزی .

حاج عباس رفت پشت بوم و از اونجا با صدای بلند شاگردش رو راهنمایی میکرد .

شاگردش توی یکی از اتاقها داشت کمک میکرد سیم آنتن رو رد کنند و صدای فریاد ایندو از همه جای خونه باغی شنیده میشد .

خان عمو که دیگه از صدای داد و فریاد کلافه شده بود به حاج عباس گفت بی سیم هم به کار شما میاد ها .

حاج عباس هم خندید و گفت الان تموم میشه .

تا اینکه نفهمیدیم چی شد که حاج عباس از اون بالا خم شد به سمت ایوون پایین که به شاگردش بگه متوجه منظورش نیست .

همینکه خم شد انگار سرش سنگینی کرد و یه ملق زد و افتاد رو ایوون پایین .

خان عمو گفت به سرم آمد از آنچه که میترسیدم .

پای حاج عباس شکست و شش هفته توی گچ !

به نظرتون آیا درس عبرت شد ؟

هفته دوم حاج عباس زنگ درو زد و با بند و بساطش اومد تو که کار نیمه تمامش رو تمام کنه .

خان عمو گفت مگه دکتر نگفته که روی پات راه نری ؟

حاج عباس هم گفت دکترا یه چیزی میگن …

بعد یهو یادش افتاد که من دکترم و زود گفت :

یعنی منظورم اینه که هر کسی بهتر از شرایط بدن خودش اطلاع داره .

من بدنم محکمه . پوکی استخوان که ندارم .

نگران من نباشید

گفتم ولی من توصیه میکنم دورۀ درمانتون رو تمام کنید .

اگر استراحت نکنید درد پاتون مضمن میشه و یک عمر درد میکشید .

از ما گفتن بود و از حاج عباس نشنیدن .

انگار میترسید اگر استراحت رو بپذیره ، پا به عالم میانسالی بگذاره و دیگه نتونه ازش بیرون بیاد .

اینه حکایت ما آدمها .

گاهی در پذیرش خودمون هم نیستیم .

اینو گفتم یاد خودم افتادم .

آیا من در پذیرش خودم هستم ؟

منی که همیشه تنهایی رو انتخاب کردم ، آیا میتونم از پیلۀ خودم بیرون بیام و کسی رو به حریم خودم راه بدم ؟

اینروزها گفتگوی ذهنی من همینهاست .

تردید

چیزی بین خواستن و نتوانستن .

پایان پارت دوم